In míjn tuin ...
…
kom ik steeds minder nu de dagen korten en (vooral ook) de temperatuur flink
daalt, tenminste in vergelijking met die van de afgelopen zomer. Per 1 november
of daaromtrent gaat bij mij het knopje om en daar heb ik helemaal geen moeite
mee. Deels komt dat ook omdat ik een gewoontedier ben: iemand die volgens Van
Dale ‘aan zijn gewoonten vastzit’. Sommige gewoontedieren zijn zelfs vastgeróest,
met vastgeroeste gewoontes: die kunnen niet meer anders.
| Verroest ... |
Engelse
onderzoekers hebben ontdekt dat het aanleren van een nieuwe gewoonte, hoe
simpel ook, wel twee maanden kan duren. En in die maanden moet je er ook heel
bewust mee bezig zijn. Anders verdwijnt het weer uit je systeem. Een treffend
voorbeeld deed zich in de afgelopen maand voor in onze buurt. Avond in avond
uit was er een ongeïnspireerd oudejaarsgeknal te horen, maar na een aantal
weken hield het plotseling op: géén gewoontedier dus, maar een eenzame feestvierder,
die gewoon zijn oude voorraad heeft opgemaakt.
| Knalrestanten ... |
Een
hond die urenlang blaft als hij eens alleen achterblijft blaft wel uit
gewoonte, maar is dus geen gewoontedier.
Nee,
het ‘gewoontedier zijn’ zit hem vooral in de dingen, waar wij ons dag in dag
uit mee bezighouden. En omdat het zo gewoon is, vinden we het wel eens saai of
zelfs vervelend, maar het kan ook heel ontspannend zijn: gewoon. Ook zonder
nadenken gaat het goed. Zelfs als ik bij het wegknippen van uitgebloeide
bloemen ook een exemplaar in volle bloei knip, is dat niet erg, want dat
gebeurt mij zó vaak dat het gewoon geworden is!
Onze
regentonnen waren ook al járen gewoon: kloeke houten wijnvaten, die wij
vervingen door nieuwe kloeke wijnvaten. Maar deze herfst viel de keuze dus op
een donkergroene plastic regenton. Toen het tot stortbuien kwam, namen we
nieuwsgierig een kijkje in het nieuwe vat: dat moest nu toch wel tot de rand
toe vol zitten. Tot onze schrik stond er niet meer dan zo’n tien centimeter
water onderin; al het regenwater was bij de aansluiting op de ton langs de
regenpijp linea recta onder de aangrenzende vlonder gestroomd! Een plastic ton
weegt maar een fractie van het gewicht van een houten vat en daarmee bleek de
aansluiting op de regenpijp nogal flexibel geworden; de lege ton verschoof al bij
de kleinste aanraking (deksel eraf halen!) en daarmee ook de aansluiting op de
regenpijp.
 |
| Leve de klimop! |
November 2016
Geen opmerkingen:
Een reactie posten