In míjn tuin …
... hebben wij al de hele zomer zicht op een prachtig wespennest in de beukenhaag van onze achterburen. Het hangt met de vliegopening naar onze kant, zo'n twee meter boven het terras. Het beginstadium van dit nest hebben we gemist - je moet zoiets bij toeval ontdekken.
Op een ochtend wees ik mijn man op een ver overhangende tak van de beukenhaag: ik voorzag verwikkelingen met onze bruidssluier. Knippen dus. Een damessnoeischaartje was voldoende geweest voor zo'n dunne tak, maar mannen pakken de dingen graag groot aan en dus kwam de mijne met de heggenschaar om de hoek. Dat knipt knap lastig, vooral als er ook nog een trellischerm in de weg zit. Bij de derde verwoede poging was het raak: een stuk of vijf wespen schoten als een raket uit de beukenhaag en troffen doel: mijn man werd gestoken in pols en gezicht. Vooral zijn gezicht: aanvankelijk zat zijn linkeroog half dicht, maar naarmate de week vorderde zakte de zwelling naar beneden om uiteindelijk helemaal te verdwijnen. En toen was het al weer over. |
| Wespennest! |
Mijn man kwam thuis met Bellmanns 'Gids van Bijen, Wespen en Mieren' (uitg. Tirion). Ziezo, nu kunnen we even vooruit! Wat leuk: 'onze' wespen stonden er ook in. Het bleek de 'middelste wesp' te zijn (dolichovespula media). In de buurt van het nest agressief, maar verder niet lastig.
Dat klopt: wij hebben er barbecue-end en taart etend totaal geen last van gehad. Ook de achterburen niet: het nest mocht van hen blijven. Daar waren wij heel blij mee, want volgens Bellmann heeft deze niet erg algemeen voorkomende wesp veel te lijden van bestrijding door de mens omdat hun nesten vrij gemakkelijk (nou …) ontdekt worden.
In de loop van de zomer werd het nest aan de buitenkant voortdurend uitgebreid met schelpvormige kamertjes tot het uiteindelijk zo'n vijfentwintig centimeter lang was. De middelste wesp leeft maar kort - in september al valt het volk uiteen. Wat voorlopig blijft is het zicht op een waar kunstwerk van fijngekauwd hout (uit de pergola!), zomaar in mijn tuin …
September 2002
