donderdag 13 oktober 2011

EVEN GEEN TIJD

In míjn tuin …

... raast de wind de resten van de zomer los. Rose en donkerrode bloemblaadjes van de uitgebloeide dahlia's zwiepen in het rond - even geen tijd om ze af te knippen. Ach, zó lang zullen ze niet meer bloeien. Miljoenen zaadjes uit de berkenboom kleuren de tegels oranje - even geen tijd om te vegen. Ach, dan doe ik het straks in één keer. De nieuwe witte phlox waait steeds om in zijn plastic pot - even geen tijd om er een plek voor te zoeken. Ach, als het maar gebeurd is vóór het gaat vriezen. Blaadjes waaien al vroeg uit de bomen - even geen tijd om ze tussen de planten te strooien. Ach, daar moet ik eerst nog de compost opbrengen, uit de bak die al maanden dreigt om te vallen: éven geen tijd.


Vooral door het slechte weer is mijn tuin deze zomer aan mij voorbij gegaan; kennelijk ben ik toch meer een mooiweertuinier, dan een hartstochtelijk liefhebber van het buitenleven. Dat zou me vroeger niet gebeurd zijn: ideetjes bij de vleet en niets leuker dan de schop in de grond! Met opgroeiende kinderen in huis en tuin waren aanpassingen onvermijdelijk en elke aanpassing bood weer nieuwe mogelijkheden. De laatste aanpassing was trouwens vorig jaar het dichtgooien van de vijver, voor de veiligheid van de kleinkindertjes, en ik heb daar met veel plezier een moestuintje van gemaakt. Maar deze zomer was het op de plaats rust.

Toch kan het nog verkeren, want de geschiedenis herhaalt zich: dochter en schoonzoon in Amsterdam zetten de schop in hun beeldige bloementuin om ruimte te maken voor een grastapijt waar hun kleine meid in het voorjaar op kan spelen. En waar de kinderwagen kan staan met een klein broertje of zusje! Wel jammer natuurlijk, van al die planten, die soms ook uit mijn tuin afkomstig waren. Taxus, helianthus, forsythia op stam, macleaya cordata (na het afsteken bij mij verdwenen!): ze mogen allemaal weer terug. En ook nog vlinderstruiken en de pontederia uit de zelfgemetselde waterbak, die het veld moet ruimen. Eerst riep ik nog: niets aan te doen, ruim ze maar op! Maar net op tijd dacht ik aan mijn schoondochter met ruimte voor bakken vol planten: "Graag!" En zelf kan ik vast ook wel iets kwijt. Op naar Amsterdam, genieten van onze kleindochter en met een auto vol planten en ideetjes terug naar huis!
Nog een herfst lang de tijd voor mijn verwaarloosde tuin!



Oktober 2011