vrijdag 11 december 2015

RODE VOEDERZUIL

In míjn tuin ...


Goed kijken: die rode besjes,
onze nieuwe vuurdoorn!
... draai ik als een weerloze weerhaan mee met de seizoenen. Ik schríjf wel over ‘minder is meer’, ‘er kan niets meer bij’ en ‘grondig aanpakken’, maar buiten komt daar weinig van terecht. Deze zomer heb ik wel de paadjes vrijgemaakt van overhangend groen, maar al snel was daar niets meer van te zien.
In het voorjaar zal ik weer hoofdschuddend de aanwas van het bolgoed bekijken. Maar dát verdwijnt al gauw. En ik zou toch niet goed bij mijn hoofd zijn als ik de zaailingen van de kievitsbloemen ging uittrekken! Daar mag de hele tuin mee vol! En al die geraniums, die maar bloeien en bloeien: lekker laten gaan in de zomer. Van mijn buurvrouw kreeg ik een pol gras. Dat was gelukkig in het najaar, toen al wat planten zich hadden teruggetrokken voor de winter. Dat geeft optisch in ieder geval ruimte. Zó benieuwd hoe die pol zich volgend jaar ontwikkelt (ze wist de naam niet meer, dus dat is nog een verrassing). Ook de herfsttijlozen zag ik deze herfst opduiken waar ik ze zeker weten niet heb geplant! Ze kleurden het blad van de blauwe druifjes, dat nu al boven komt. En dan wordt het winter: tijd voor vogelvoer. Meestal hou ik het bij een zelfgesmolten vettaart met vogelvoer, maar nu ging ik mij even te buiten aan zo’n groot vogelvoerhart, aan een lintje. Ik hing het pontificaal op in de ijzeren siervogelkooi die boven het pergolaterrasje bungelt. Bij de eerste storm begaf dat lintje het en lag het hart gebroken op de bodem van de kooi. Wég mooie achterliggende gedachte. Maar vogels kun je ook ánders voeren. Ooit hadden wij een enorme vuurdoornstruik, tegen de muur naar de garage. Die moest plat gehouden worden en ik ben hier de snoeier, dus ik weet maar al te goed hoe pijnlijk de prikken van vuurdoornstekels zijn. In het kader van een ‘minder is meer bui’ besloot ik daar een buxushaag te planten en de vuurdoorn werd opgedoekt. Maar nu wilde ik er weer een hebben: voor de vogels. Ze zijn ‘hot’, zag ik en worden met rode, gele of oranje bessen aangeboden in potten met een bamboe minihekje. Ik wilde de rode: tevens kerstversiering. De vuurdoorn bleek één lange tak te zijn, in het rond vastgebonden. Weg met dat gekke hekje! Op een bescheiden plekje in de tuin bond ik de tak aan een lange staak: het wordt een strakke rode voederzuil, precies pas in mijn tuin!

December 2015


Geen opmerkingen: