MINDER IS MOOIER

In míjn tuin …

... heeft de strenge vorst in februari een stevige aanzet gegeven tot nieuwe inzichten. Eigenlijk waren die er al lang, die inzichten, maar de praktische invulling had ik steeds lui voor me uitgeschoven. Onder het motto ‘less is more’, vrij vertaald: ‘minder is mooier’, zou ik het mij gemakkelijker maken in mijn tuin. Minder plantensoorten in grotere groepen vereenvoudigen het onderhoud en brengen zo in meerdere opzichten rust in een tuin. Maar daar moet je dus eerst wel heel veel werk voor verzetten en op dat punt bleef ik steken. Met als gevolg dat mijn tuin per jaar nóg meer op een jungle ging lijken en daar is geen beginnen aan.

Rosa 'Álbéric Barbier'
in betere tijden

Rosa 'Sander's White'

Hulp kwam deze winter uit onverwachte hoek: een aantal planten zijn helemaal of bijna helemaal doodgevroren. Mijn rambler ‘Albéric Barbier’ zou dit jaar echt gaan pieken, maar na de vorst moest ik hem tot op de grond wegsnoeien en de pergola blijft, zonder doornen, dat wel, akelig kaal achter. Rambler ‘Sander’s White’ geeft nog wat zwakke tekenen van leven, maar de trellischermen boven ons vlonderterras zullen deze zomer weer helemaal doorzichtig zijn. Ook ‘Queen Elisabeth’ heeft het hoofd in de schoot gelegd: geen roze rozen meer naast de donkere clematis ‘Recta Purpurea’. Ik hoef deze rozen dus niet meer te snoeien, laat staan aan te binden.

Queen Elisabeth, in volle glorie

Kippen van Chinese kamperfoelie,
Lonicera nitida

Ook de jarenlang gekoesterde vormsnoei-kippen, die vele soorten molest te boven kwamen, zijn niet meer te redden. Ik ga ze niet vervangen en hun bedje van sedum spurium zal zich boven hun plantgaten sluiten. Meer sedum, minder werk.

De clematis, in een pot op de vlonder, is ook ter ziele. Ik hoef hem nu niet meer uit de klimop te trekken en steeds weer opnieuw aan te binden; het groen van de klimop is ook mooi en biedt een rustgevende achtergrond.

Blauwe Agapanthus

Uit luiigheid en omdat het al jaren goed ging, liet ik de manden met agapanthus, Kaapse lelie, buiten overwinteren, op het terras onder een stukje overkapping. De extreme kou deed ze de das om. Wat rest is meer ruimte op het terras en dat is eigenlijk ook wel fijn. Dat mijn nieuwe buddleja, vlinderstruik, niet meer uitloopt, vind ik treurig, maar eigenlijk was ie toch te groot voor het plekje, dat ik vorig jaar voor hem over had.

De vorst heeft een genadeloos begin gemaakt. Na deze ‘natuurlijke selectie’ is het nu de beurt aan mij om verder orde op zaken te stellen in een ‘minder-is-mooiere-tuin’.