KENNIS VAN NU

In míjn tuin …

... is er werk aan de winkel. Een januaristorm heeft een zwakke plek blootgelegd in de omheining van onze achtertuin. In eerste instantie besluit ik de overhellende schutting, zwaarbeladen met klimop, te negeren. We hebben zoiets al eens eerder meegemaakt en dat werd een heel gedoe - daar heb ik nu even helemaal geen zin in. En mijn man merkt het toch niet. Sinds hij een nieuwe fiets heeft, verlaat hij ons pand via de voordeur, lopend, uit angst dat zijn juweel gestolen wordt.

In een V-vorm hangt de schutting naar voren

Zelf ga ik wél achterom met mijn gedateerde tweewieler en nu blijkt de doorloop toch wat krapper. Stel je voor dat er straks nog méér omwaait! Uiteindelijk breng ik de boodschap toch maar over. Er worden per omgaande palen opgehaald met bijpassende paalhouders. Mijn man wil ter plaatse de klimop weghalen; precies waar ik bang voor was. Maar dat laat ik niet gebeuren! Het uitzicht moet wel intact blijven. Dus ook zijn tweede voorstel, de palen vóór de klimop, wordt afgewezen. Nee, ze moeten door de klimop heen, zo dicht mogelijk tegen de schutting aan: alsof er niets gebeurd is. En zwart geverfd graag. De vorst onderbreekt tenslotte ons gehakketak, dus het laatste woord hierover is nog niet gezegd.

In de sneeuw is de knik in de schutting nog beter te zien!

Met de kennis van nu had ik dertig jaar geleden de plaatsing van die schutting wel heel anders willen hebben: staanders van metaal in plaats van hout en natuurlijk ook metalen schermen in plaats van de simpele vlechtschermpjes, die het binnen afzienbare tijd ook wel zullen begeven. Maar ja, je had niks, in de jaren zeventig, op het gebied van duurzaamheid. En het jaar 2000, laat staan 2012, was toen voor ons nog onmetelijk ver weg: wie dan leeft, wie dan zorgt.

Scilla, sterhyacint

Maar toch, met de kennis van nu had ik toen kunnen kiezen voor een krentenboompje in plaats van de berkentak, die nu als BOOM de voortuin domineert. Voor tijdloos grind in plaats van grindtegels. En voor een vlonder met smálle kiertjes, waar geen gebaksvorkjes doorheen vallen. Geen woekerende sterhyacinten. Stalen tuinmeubelen, waarvan alleen de kussens vervangen hoeven te worden. En in plaats van liguster een taxushaag. Snoeien: slechts één keer per jaar.

Mijn schoondochter heeft mijn hulp gevraagd bij de inrichting van een nieuwe tuin. Ze rekent op mijn kennis van nu, voor de metamorfose van een stuk omgespit land. O ja, dat wordt vast een leuke tuin, maar met mijn kennis van nu weet ik al: géén tuin anno 2042!

Februari 2012