... raast de wind de resten van de zomer los. Rose en donkerrode bloemblaadjes van de uitgebloeide dahlia's zwiepen in het rond - even geen tijd om ze af te knippen. Ach, zó lang zullen ze niet meer bloeien. Miljoenen zaadjes uit de berkenboom kleuren de tegels oranje - even geen tijd om te vegen. Ach, dan doe ik het straks in één keer. De nieuwe witte phlox waait steeds om in zijn plastic pot - even geen tijd om er een plek voor te zoeken. Ach, als het maar gebeurd is vóór het gaat vriezen. Blaadjes waaien al vroeg uit de bomen - even geen tijd om ze tussen de planten te strooien. Ach, daar moet ik eerst nog de compost opbrengen, uit de bak die al maanden dreigt om te vallen: éven geen tijd.
Toch kan het nog verkeren, want de geschiedenis herhaalt zich: dochter en schoonzoon in Amsterdam zetten de schop in hun beeldige bloementuin om ruimte te maken voor een grastapijt waar hun kleine meid in het voorjaar op kan spelen. En waar de kinderwagen kan staan met een klein broertje of zusje! Wel jammer natuurlijk, van al die planten, die soms ook uit mijn tuin afkomstig waren. Taxus, helianthus, forsythia op stam, macleaya cordata (na het afsteken bij mij verdwenen!): ze mogen allemaal weer terug. En ook nog vlinderstruiken en de pontederia uit de zelfgemetselde waterbak, die het veld moet ruimen. Eerst riep ik nog: niets aan te doen, ruim ze maar op! Maar net op tijd dacht ik aan mijn schoondochter met ruimte voor bakken vol planten: "Graag!" En zelf kan ik vast ook wel iets kwijt. Op naar Amsterdam, genieten van onze kleindochter en met een auto vol planten en ideetjes terug naar huis!
Nog een herfst lang de tijd voor mijn verwaarloosde tuin!
Oktober 2011
Geen opmerkingen:
Een reactie posten