In míjn tuin ...
…
kan het verkeren. Niets nieuws onder de zon, want we danken deze spreuk, het
kan verkeren, aan schrijver en dichter Gerbrand Adriaenszoon Bredero
(1585-1618), die er zelfs zijn lijfspreuk van maakte. Bredero schreef zowel
treur- als blijspelen, maar ook gedichten en kluchten. ‘De klucht van de molenaar’
werd in 2007 ‘en plein air’ opgevoerd achter de Widde Meuln in Ten Boer. Een
klucht is altijd leuk en loopt ook altijd goed af.
Maar
in mijn tuin kan het verkeren zomaar de verkeerde kant opgaan nu zich in het
vroege voorjaar wéér meer zaailingen van de sneeuwklokjes hebben aangediend. Terwijl
ik daar al meer dan genoeg van had. Eigen schuld, dikke bult: nóg zo’n spreuk.
Lieve help, ik schud ze zo uit mijn mouw, die spreuken - dóe er iets mee!
Want
plotseling kwam de lente, veel eerder dan verwacht, met een week lang
temperaturen ver boven het gemiddelde. Ik ging direct uit de startblokken. Wieden,
snoeien, selecteren en uitgraven, aanharken, opbinden, planten (groenten in het
moestuintje!), maar natuurlijk ook uitblazen op het terras met door mijn man
aangedragen biertjes.
En
dat alles afgewisseld met buurtuinbezoekjes en buurtgesprekjes op de stoep,
want op zulke dagen komt iederéén naar buiten: ‘… en ’t lijdt niet lang, of ’t
buurverhaal is drok te gang’ (vrij uit A.C.W. Staring’s Het Kameleon).
 |
| Iris reticulata |
Ondertussen
lieten de sneeuwklokjes hun witte bloemblaadjes vallen; vele groene zaaddoosjes
bleven achter. Nog even en ik kan concurreren met de Keukenhof. Ik zou de
klokjes eens flink moeten uitdunnen en eigenlijk ook meteen de daad bij het
woord voegen. Helaas bleek de vroeg ingezette lente ook hét moment voor andere
bolgewassen en zelfs al vaste planten om de kop op te steken. Daartussen gaan
graven naar boventallige bolletjes van sneeuwklokjes is natuurlijk ondoenlijk.
Het kan dan wel verkeren, maar vroeger, op de lagere school al, heb ik geleerd
hoe je werkwoorden dient te vervoegen en dat loopt bij ‘verkeren’ niet goed af:
verkeren, verkeerde, verkeerd!
Hoe
nu verder? Mijn tuin is nu eenmaal geen Keukenhof, met elk jaar een miljoen
bezoekers, dus daar hoef ik geen rekening mee te houden. Om te beginnen ga ik
toch maar zoveel mogelijk zaaddoosjes plukken. Ík heb er geen zin in, maar hét
heeft natuurlijk wél zin.
Mocht
mijn tuin het volgend voorjaar toch nog te veel naar sneeuwklokjeswit verkeren,
dan zal ik een heus bloemenstalletje inrichten om daar schattige
sneeuwklokjesboeketjes (scrabblewoord!) aan te bieden. Niet verkeerd, uit een volle
voorjaarstuin!
Mei
2019
Geen opmerkingen:
Een reactie posten