VERSCHOTEN TUIN

In míjn tuin ...

… keek ik al in de zomer uit op herfstig verkleurde bomen en dat is toch wel een bijzonder en nieuw fenomeen. Want bij ‘herfst’ denk je aan koud en nat, vooral ook heel nat. Maar de afgelopen zomer was heet en droog. Kennelijk hebben bladeren maar één mogelijkheid om hun ongenoegen kenbaar te maken: van kleur verschieten en indrogen. Ze zijn nog wel braaf aan hun takken blijven hangen, tót het klokje van de herfst luidde.

Wég met de brandende zon, de koude biertjes, de frisse salades, de bepaald niet suikervrije ijsjes en de lome tegenzin in een gezonde lange wandeling! Lekker in een warme jas de paden op, de lanen in! En sinds het alweer een tijdje normaal geregend heeft kan er op de valreep nog wel wat nieuws geplant worden. Zolang het niet vriest is alles nog mogelijk. Tussen stoep en heg ligt mijn ‘buitentuintje’: een strook die ik fleurig wil houden voor de passanten. Maar toen in de afgelopen zomer de fleur toch wat tegenviel ben ik er rigoureus aan de slag gegaan. Ook met het oog op weliswaar een mooi resultaat, maar zeker ook minder werk. Daar ben ik altijd voor te vinden. Voor een groene basis kon ik her en der in mijn tuin stukjes vetmuur (Sedum kamtschaticum) uitsteken en in de strook langs de stoep een nieuwe bestemming gegeven. De droge zomer bleek voor deze beplanting geen probleem, maar het heeft natuurlijk toch wat tijd nodig om helemaal dicht te groeien.

Oenothera, teunisbloem

De twee buxusstruikjes die er al stonden en die ik te hunner tijd in een leuk model wil knippen (nog even over nadenken) hebben de slag overleefd, net als een paar zaailingetjes van de teunisbloem (Oenothera). Wat heb ik deze plant gemist dit jaar. Zo ’s avonds tegen een uur of tien, als het begint te schemeren, opent de Oenothera zijn gele bloempjes, één voor één. Zachtjes draaien de dichtgevouwen bloemblaadjes open, in afwachting van de nachtvlinders die de bestuiving voor hun rekening nemen. Teunisbloemen geuren naar citroen en daar hoef je niet voor te bukken, want deze plant bloeit op neushoogte. Hopelijk staan ze er de volgende zomer weer, ook precies op de goede plek: vol in de zon.

Maar nu valt de schemering vroeg in, er waait een stevige wind en de van kleur verschoten bladeren in de bomen hebben al lang hun weg naar beneden gevonden. Het is herfst, het jaargetijde van de grote opruiming in mijn verschoten tuin.