STIJL

In míjn tuin ...

… is het een drukke bedoening, met al die door jaren heen vergaarde dan wel aangewaaide planten. Je kunt er door de planten de tuin niet meer zien; geen stijl meer in te ontdekken. Ik zou het zelfs als ‘chaos’ kunnen omschrijven. Chaos heeft van nature geen stijl - hé, toch iets met natuur! Maar eerlijk gezegd, en onder ons gezwegen, voel ik mij er helemaal in thuis. Het steekt allemaal niet zo nauw. Elke plant heeft zijn of haar eigen charme en zolang de groei er nog goed inzit, hoor je mij niet klagen.

Onlangs bezocht ik met mijn vaste begeleider een tuin die steil staat van een koninklijke stijl: achter Paleis Het Loo in Apeldoorn. Gigantisch groot en gigantisch overzichtelijk. Het was niet mijn eerste bezoek hier en ik moet zeggen dat deze paleistuin wel respect afdwingt: voor de tuinmannen en -vrouwen die belast zijn (zo voelt dat voor mij) met de aanleg en verzorging van al die strakke perken, met voor elk perkplantje een eigen territoriumpje. Perfect verzorgd, als betrof het de koning zelve!

Wat wij nog niet eerder hadden ontdekt, was het draaihekje aan het einde van de tuin, dat met de museumjaarkaart toegang gaf tot een prachtige ‘natuurtuin’. Niet dat je er in het wilde weg kon dwalen, maar de paden slingerden er flink op los. Met gekleurde paaltjes waren verschillende wandelingen aangegeven, maar wij liepen gewoon onze neus en nieuwsgierigheid achterna. Veel bomen in het bos, maar ook een brede slingerende  waterbaan, ondiep en van beton, met daarboven talloze waterjuffers in het gefilterde zonlicht. Beetje sprookjesachtig toch wel. Uiteindelijk doemde een botenhuis op en nog wat verder een prachtig zomerhuis, in wit en lichtblauw en met een flinke steiger aan een gigantische vijver. Zodra wij over de balustrade leunden verschenen er grote vissen aan de oppervlakte, in een bedaard ritme happend naar adem. Dat hoop ik tenminste, want iets als visvoer hadden we natuurlijk niet bij ons. Wie houdt dáár nou rekening mee. Om de vissen niet onnodig aan het lijntje te houden liepen we een rondje om het huis en gluurden ook ongegeneerd door de ramen naar binnen. Witte omlijstingen op de wanden met fraai geschilderde guirlandes van rozen. Wat een ongekende weelde en luxe voor de happy few! En nu voor het volk! Nou ja, om naar te kijken, want ‘er aankomen’ mag natuurlijk niet.

Dat doe ik wel thuis: in mijn eigen stijl tussen mijn planten door slingerend, in mijn eigen ‘prinsen’tuin.

Juli 2018