In míjn tuin ...
...
klinken voorjaarsachtige vogelgeluiden - een merel lijkt al op zoek naar een
plekje voor een nest en zelf kom ik er ook weer tot leven. Geheel in
overeenstemming met de ingezette klimaatsverandering beleefden we de op een na
warmste winter, dus eigenlijk is er niets te klagen. Het was de winter die je
wist dat zou komen, zeg maar. Maar warm of koud: alle dagen zijn kort en donker
en wat dat betreft heb ik wel iets plantaardigs. Mijn planten en ik gedijen
uitsluitend in het licht!
Naar
buiten dus, als het even droog is. En daar stuit ik opnieuw op het fenomeen klimaatsverandering:
de grond is doorweekt, na de overvloedige regen in de afgelopen maanden. Langs
de noordkust, bij ons dus, is de gemiddelde neerslag per jaar met 30 tot 35%
toegenomen. Het aantal dagen met extreme neerslag, van die ‘giet’dagen, is
zelfs nog meer toegenomen. Tja, wat moet je ermee. “Gewoon doorgaan met
ademhalen,” zou mijn vader zeggen en dat is uiteindelijk ook de enige optie. De
tuinemmer mee en aan de slag, tot de volgende bui.
In
mijn achtertuin zijn alle buxushaagjes besmet met de buxusziekte en dus
reddeloos verloren. Er zit nog maar één ding op en dat is: afvoeren in de
grijze container. Daar begin ik dus mee, ook omdat zo binnenkort mogelijk de
tegels opnieuw gelegd moeten worden. Professioneel deze keer: op afschot en met
opsluitbanden, zodat we ook na overvloedige regen met droge voeten het
tuinhekje kunnen bereiken - er wordt wat afgestrompeld door doehetzelvers.
De
tegels zien er trouwens niet uit. Er groeit niet alleen mos tussen, maar ook
eroverheen. Want de hogedrukspuit is sinds mijn mans pensioen uit den boze:
verspilling van schoon drinkwater en denk om het milieu. Toen ik overdag het
rijk nog alleen had, spoot ik er lustig op los, maar hij heeft natuurlijk gewoon
gelijk. Dus waren we voortaan aangewezen op handmatig schrobwerk. Maar ook daar
had mijn man al snel iets op gevonden (waarschijnlijk voelde hij nattigheid):
mooi toch, dat mos en die korstmosjes op de tegels - óók natuur. Eh, ja, als je
het zó bekijkt... En zo trad de verloedering in.
Tot
op heden. Een stratenmaker wil ook eer van zijn werk, dus die tegels moeten
schoon. Er wordt hard geborsteld met de bezem met staaldraad en grondig
nageveegd met de ‘zachte’ bezem en regenwater uit de overvolle ton. En dan is daar
de volgende bui alweer! Tijd voor thee en morgen verder, in een nieuw nat tuinseizoen!
Maart 2016
Geen opmerkingen:
Een reactie posten