TENTOONSTELLINGSKOOITJE

In míjn tuin …

 ... hangen diverse vogelhokjes waar het grut veilig en beschut kan slapen en in het voorjaar een nestje kan bouwen. Kleine dichte hokjes: precies wat deze vrijbuiters nodig hebben. Het gat van de deur is altijd open: ze kunnen er zó weer uit.

Pal voor ons raam hangt ook een vogelkooi. Op de kop getikt voor vijf gulden in een nostalgische fase in mijn leven: laat ik ouwe vogelkooitjes gaan verzamelen! Dit exemplaar heeft vooral veel tralies en biedt weinig beschutting. Er zit een laatje onderin, voor vogelgrit. En twee cirkels in het traliewerk met aan de buitenkant houders voor voerbakjes. Ik had geen idee waar zo’n hokje voor diende, had er ook nog nooit een gezien, maar dat droeg vooral bij aan de exclusiviteit van mijn vondst. Kort daarop kwam een vriendin langs. “Hé, wat leuk! Heb jij er óók zo een!” riep ze. Ook nostalgisch bezig. Alleen, ai, had zij er tien gulden voor betaald. Daarmee steeg de waarde van mijn kooitje: het was dus niet alleen een gewild object, ik leek er ook een ‘neus’ voor te hebben, voor de helft van de prijs!

Het bleek een tentoonstellingskooitje te zijn, dat door vogelliefhebbers, eh, nou ja, mensen die voor hun hobby mooie vogeltjes kweken, gebruikt wordt om hun prijsvechtertje ten toon te stellen. Soms wel een hele week. Wat zielig.

Uiteindelijk is het verzamelen bij die eerste ouwe vogelkooi gebleven. Ik kon maar beter degelijke nieuwe hokjes ophangen, ter ondersteuning van onze wildvliegers. Die beestjes vind ik mooi genoeg en ze vragen ook nog eens weinig onderhoud - daar ben ik altijd voor te vinden.

Nog één keer is het ouwe kooitje in gebruik geweest, toen ik er een mandje op vastgebonden had voor een merel met legnood. Zij bouwde er een nest in en broedde er haar eieren uit! Het mandje met het nest staat nog altijd op het kooitje en wordt vooral in het najaar druk bezocht door het mezen- en mussenvolk, op zoek naar insecten en soms zelfs complete nachtvlinders!

Laatst trok een pimpeltje, al spinnen pikkend tegen het raam tikkend, mijn aandacht. Even later ... fladderde hij in het tentoonstellingskooitje! Zo’n mooi pimpeltje: ik had zó met hem naar een tentoonstelling gekund! Maar natuurlijk hielp ik hem ontsnappen en luid piepend (dankjewel) vloog het pimpelmeesje tussen mijn handen door naar buiten. Gelukkig hebben we de foto’s nog, van zijn ‘minute of fame’ in mijn tuin voor vrije vogels!

Oktober 2013