NORMAAL BESTAAT NIET

In míjn tuin …

... kom ik al wiedend ook wel eens op andere gedachten. Zoals: wat is normaal?
Normaal is de gemiddelde temperatuur in onze meimaand zo’n 13°C. Dit jaar waren de eerste weken van mei akelig koud en nat, tot het weer plotseling omsloeg en we roodverbrand in de zon zaten te puffen: “... heerlijk weer!” In de weerberichten van het Journaal verschijnt aan het eind van het overzicht een temperatuur met daaronder het woord ‘normaal’. Zodra de werkelijk verwachte temperatuur daarvan afwijkt, is er sprake van ‘... zoveel graden boven of zoveel graden onder normaal’.

Maar weet je wat normaal is? De meest uiteenlopende temperaturen in een en dezelfde maand: dát is normaal!

Niks gemiddeld; gewoon prachtig!

Voer voor psychologen: ons idee van ‘normaal’. Voor alles hebben we een ‘norm’, een richtlijn, waar alles en iedereen aan zou moeten voldoen: conform de norm. Maar in de werkelijkheid zegeviert diversiteit. Conclusie: wat wij ‘normaal’ noemen bestaat niet!

Een grote opluchting maakte zich van mij meester: ik hoef niet meer ‘normaal’ te doen en in mijn tuin is voortaan álles normaal! Of het nu een late en strenge vorst is, die mijn rozen en nog zo wat planten om zeep helpt, of een mirakel, dat een aantal van deze planten weer tot leven wekt: allemaal heel gewoon. En dat ik een sprongetje van vreugde maak, mag ook. Zeker, ik zag de voordelen van minder werk met minder planten (als ik er tijd voor had, zou ik een lui mens zijn), maar de vreugde bij het weerzien wint het glansrijk! Ik kan niet wachten tot ze allemaal weer aangebonden moeten worden!

Een nieuwe 'Albéric Barbier'...

Het uitlopertje bij de stompjes van mijn klimroos ‘Albéric Barbier’ meet nu al vijftien centimeter en ook de vlinderstruik doet alsnog mee aan de wedstrijd! Zelfs klimroos ‘Zépherine Drouhin’, waar niets meer van te zien was, probeert het nog een keer en haar collega ‘Mme. Alfred Carrière’ heeft zelfs al een bloemknopje! Onze vuilboom, ‘Rhamnus frangula’, de als enige overgebleven boom na het wilgenhoutrupsendrama van vorig jaar, stond er toch zó dood bij, dat ik al bijna de zaag erin gezet had. Maar dat mocht niet van mijn man, die altijd een zwak voor deze insectentrekker heeft gehad. En terecht: heel langzaam kleurt de vuilboom groen; straks zal ik er weer onder staan om te luisteren naar het geweldige zoemconcert van de honingbijen, die hier laat in het seizoen nog voedsel vinden.

Wat fijn dat alles normaal is, in mijn tuin!

Juni 2012