ECHTE NATUUR

In míjn tuin …

... heb ik aardig wat aan natuur bij elkaar gebracht, dacht ik. Bomen, struiken, bloemen, groenten, fruit en dat alles doorkruist door vogels van divers pluimage en de wereld aan insecten. Met watertjes voor kikkers en salamanders is het één en al natuur, dacht ik.

Terschelling

Onlangs vertoefde ik twee dagen in een andere tuin: logeren bij het gezinnetje van mijn dochter, die vakantie vierde op Terschelling. Prachtig weer, lieve mensen en een geweldige omgeving: échte natuur.

Fazant                                                          foto: A-M

Onder je voeten veerden de keuteltjes van de konijnen, die er in groten getale rondhuppelen.

Ik vond een echte fazantenveer. Misschien wel van de fazant die verantwoordelijk was voor de schare kuikens, die met moederfazant rondscharrelden door het hoge gras, langs de randen van dit stukje duingebied. Onder een den lagen de restanten van voorheen een tortelduif; waarschijnlijk het slachtoffer van een buizerd. Vanaf het dak keek een hagelwitte meeuw belangstellend toe, tijdens ons ontbijt op het terras. Dochter en schoonzoon reageerden geschrokken toen de meeuw achteloos een broodkorstje kreeg toegeworpen: niet doen!!

Korstje ... lekker!

Maar het tumult was al losgebarsten: eksters, kraaien en nog meer meeuwen doken krijsend op uit de natuurlijke rust van het eiland. Gelukkig bleken ze net zo snel van begrip, toen er geen korstjes volgden.

Het enige wat in deze tuin bloeide waren wat piepkleine plantjes met nog kleinere paarsblauwe bloempjes en natuurlijk de den, met grote wijd openstaande dennenappels en een hoog kerstgehalte, brrrr. Welbeschouwd was de enige en mooiste bloem in deze duinpan mijn kleindochter van negen maanden.

       

Vanonder de snoezigste roze zonnehoedjes teutte zij er vrolijk op los en priemde haar wijsvingertje, soms allebei tegelijk, vermanend in de lucht of gewoon in haar neusje. Of in de mijne, maakt niet uit.

Haar aanwezigheid leidde de aandacht van tuinoma flink af van de ontnuchterende werkelijkheid in de echte natuur, al was het toch nog even schrikken toen we, onderweg, zagen hoe een meeuw zo’n schattig pluiskonijntje te grazen nam! Ik dacht dat meeuwen vis aten (lagere aaibaarheidsfactor), maar het zijn dus gewoon roofvogels! Even overwoog mijn schoonzoon in te grijpen, maar pluisje was al niet meer te redden. Het zou de meeuw bovendien niet gestoord hebben: konijntjes genoeg hier.

Weer thuis stak ik mijn neus in een van de roze pioenen, die ik in míjn natuurlijke omgeving geplant heb. En even rook het bijna nét zo lekker als mijn kleinkindje, onder haar roze zonnehoedje, daarginds in die écht natuurlijke tuin.

Juni 2011