KOPJE KLEINER

In míjn tuin …   

...hangt stress. Mijn planten trillen niet van de wind, maar van de stress, als ik naar buiten kom. Wie gaat er nú het loodje leggen, vragen ze zich af. En weet je, ik kan daar niks aan doen, want ik ben nu eenmaal impulsief en ‘impulsief’ is niets anders dan een mooi woord voor ‘ontoerekeningsvatbaar’. Dát ben ik, als ik met mijn zagen, scharen, bijltjes en trimmertjes de tuin in loop. 

Voorjaar ...

In het voorjaar is het het ergst. Natuurlijk, alles loopt hard uit, maar evenwicht is er nog lang niet. Het kost al gauw een paar maanden voor alle planten hun hoogste punt bereikt hebben. Dus erger ik mij nu aan het ongelijke ritme in de beplanting, dat ook niet meer verzacht wordt door de contouren van afgestorven stengels van het vorige seizoen.

Die hoge buxusfiguren, waarop ik vogels aan het kweken ben, op een kruispuntje verderop in de tuin: veel te massaal en te dominant daar. Ze belemmerden eerder al het uitzicht op de sneeuwklokjes erachter en straks kunnen we vanaf de bank de Camassia’s niet zien.

'Kruispuntvogels' in wording

Die buxus moet daar weg! Even verderop flankeren twee laurierbollen de vogeldrinkschaal. Als ik die nu opdoek, kunnen de buxusfiguren dáár een plekje krijgen. Dát ga ik doen! Eerst nog even de moestuinbakken zaaiklaar maken en dan met de zaag erop uit!

Moestuinkattenbak!

Mijn moestuinbakken blijken kattenbakken. Ondanks de twaalf knoflookplanten en de latjes, scherven, bloempotten en een draadmand waarmee ik de grond had bedekt, hebben katten toch kans gezien om hier hun behoefte te doen. Getsie! Opruimen en schoonmaken, voor zover het niet doorgesijpeld is, kippengaas op maat knippen, au!, en rond de bakken vast zetten. De bakken waar nog gezaaid moet worden, krijgen elk vier schroeven aan de buitenkant, zodat ik er voorlopig gaas overheen kan spannen. Voor ik alleen al die schroeven bij elkaar heb en de beste kniptang en de handigste schroevendraaier, is de middag half om.

Tijd voor thee. Ik wijs mijn man op de laurierbollen. “Kijk! Die gaan eruit!” Hij schrikt zich een hoedje; mijn ondoordachte molest van ons weerloze appelboompje ligt nog vers in zijn geheugen en hij protesteert dan ook hevig. “O nee! Die blijven staan! Dan knip je je vogels maar wat lager uit de buxus!”

Wat een goed idee! Ik maak de buxus een kopje kleiner en toch legt niemand het loodje, in mijn gestresste tuin!

Onschuldig bloeiend iepje in mijn achtertuin ...