In míjn tuin …
... dwarrelt het nog wel eens voor mijn ogen en niet alleen in de herfst, als de blaadjes vallen. Er valt hier voortdurend van alles.
Ik kon wel een politiek klimaat hebben in mijn tuin, waar de schriele boompjes van weleer zijn uitgegroeid tot ware mastodonten. Hun schaduw strekt zich uit boven nieuwe aanplant, die ruimte, lucht en licht wil hebben. Takken van verschillend pluimage haken in elkaar en verhoudingen zijn zoek - het landschap is veranderd.
Bovendien ben ik zelf al een beetje op weg om een mastodont, een ouwe reus, te worden, dus moet het bezemwerk maar eens wat worden beperkt. Vanaf de vlonder bestudeer ik de mogelijkheden.
De krentenboom laat best veel vallen, maar die is te leuk en moet dus blijven.
 |
| krenten |
De berk schudt zich liefst drie keer per jaar uit; katjes in het voorjaar, zaadjes in de zomer en blaadjes in de herfst. Nummer één op de kaplijst, zou ik zeggen. Maar de prunus, tussen krent en berk, komt zéker ook in aanmerking, met zijn verloren gegane vaasvorm (verkeerd geplant, mijn schuld), zijn ordinaire plakkerige roze bloemproppen (veel te veel) en zijn grote stugge bladeren, die zo slecht verteren en per stuk opgeraapt moeten worden.
 |
| prunus; wel bloemen, geen pruimen |
Dan staat er nog een Zweedse meelbes, die zijn naam niet meeheeft en verder eigenlijk ook niks. Altijd aangetast blad en anderhalve bes die voortijdig afvalt. Nog een goeie kandidaat is de lijsterbes, die al bezig is dood te gaan. Maar daar hebben we met een trellisscherm een dak omheen geknutseld, waar nu een rambler overheen groeit, dus dat wordt te ingewikkeld.
Ik besluit mijn man, ook al een beetje een mastodont, te betrekken bij mijn overpeinzingen, want hij is tenslotte ‘van de bomen’. Mastodonten kunnen in voorkomende gevallen trouwens heel plotseling een draai van 180º maken, zelfs in principiële zaken. Dat ondervond ik nu ook! Mijn eigen mastodont erkende dat de bomen ons boven het hoofd groeien en zette de zaag in de meelbes! Daar sijpelde het licht de tuin in! Er mocht ook nog een flinke tak van de berk af en eigenhandig ontnam ik de prunus een paar lange zwiepers. Daar schrok mijn man eerst wel van, maar toen we de lelijke proppenboom wat later met vereende krachten hadden ontmanteld, stroomde het licht naar binnen.
Het dwarrelt een stúk minder nu, in onze mastodontentuin.
Oktober 2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten