HALERS EN BRENGERS

In míjn tuin …

... raak ik wel eens iets 'kwijt'. Papaverzaaddozen bijvoorbeeld. Van de ene op de andere dag zijn ze weg. Of dat polletje sneeuwklokjes, wat mij de winter door zou helpen. Maar dat vond ik een paar weken later terug, ondersteboven achter de heg. Na herplanting bloeien ze nog elk jaar. Ik mag dus eigenlijk niet mopperen.

Maar helemaal zeker weet je 't natuurlijk nooit. Toen ik in een onbewaakt ogenblik de sering omzaagde ("Mooi laten staan," had mijn man gezegd), kwam er bij zijn thuiskomst geen reactie en als ik het niet eerlijk had opgebiecht, wist mijn man het nu nóg niet. Toen hij zijn baard liet staan, omdat het mode was (een snor had hij al) en die later weer afschoor, omdat het kriebelde, vroeg een collega prompt: "Hé, heb je je snor laten staan?!" Waarmee ik maar wil zeggen, dat je van iets dat plotseling weg is, soms niet eens meer weet dat het er ooit was! Misschien wel des te beter.

Ineke Greve ('Met groene vingers en zwarte handen') zag vanuit haar keuken hoe een bezoekster tijdens een open-tuin-dag een plant in haar paraplu liet zakken(!), waarop zij boos naar buiten rende en zei: "Mevrouw, ik hoop voor u dat het niet gaat stortregenen!" Romke van de Kaa ('Buiten de perken') bekent met pijn in zijn maag hoe hij ooit in de botanische tuin van de VU een handvol bessen stal en even later van de vriendelijke hortulanus een stuk van de betreffende plant meekreeg "dat bijna niet te tillen was."

Wat eigenlijk ook niet mag, is het tegenovergestelde: zaadjes achterlaten in andermans tuin, zoals een bekende Engelse tuinierster deed, begin vorige eeuw. Ellen Willmott mocht bij tuinbezoekjes graag zaadjes rondstrooien van de 'eryngium giganteum', een blauwe distel. Bijnaam van deze eryngium: 'Miss Willmott's ghost'!

Goed druivenjaar!

In een goed druivenjaar gaf ik mijn buren ook wat trosjes. Een paar dagen later zag ik iets vreemds: tussen de blauwe druiven hing een tros met witte druiven.
Ik begreep er niets van: waren ze eerst wit en kleurden dan naar blauw? Hoe was dat met die andere druiven gegaan? Pas buiten, van dichtbij, zag ik de paperclip waarmee de tros was opgehangen! Grapje van de buurman. Toen ik wat weken later plotseling wortelloof ontdekte bij mijn snoeivormkippen, wist ik natuurlijk meteen wie die wortel daar in de grond gestopt had - mij fop je geen twee keer!

Maar de verbazing op het gezicht van de buurman was echt en fijntjes herinnerde hij mij aan de zaden in het winterse vogelvoer: ook vogels horen tot de halers en brengers die je verrassen in je tuin!

Februari 2005