VOOR EEN PRIKKIE

In míjn tuin ...

... zie ik ’s avonds wel eens een egeltje passeren. Laatst ook weer, zo tegen een uur of negen. Daar kwam hij aangetrippeld, op hoge beentjes. Die had ik nog nooit gezien, die beentjes; meestal verplaatst een egeltje zich laag boven de grond: met gebogen pootjes. Ze zijn wel tien centimeter lang!

Jeuk!

Mijn man was het eerst bij het fototoestel, maar zoveel haast was er nou ook weer niet, want om de paar stapjes bleef prikkebeentje staan om zich met een achterpootje eens flink te krabben. Voor zover dat mogelijk is met zo’n dikke bos prikkers op je lijf: ergens tussen de vijf- en achtduizend! Het arme beestje zat natuurlijk onder de vlooien en ik had echt met hem te doen. Maar ja, een close-up van ‘natuur in mijn tuin’ gaat soms even voor en toen het geteisterde stekelbeestje om de hoek verdween, griste ik toch de camera mee, naar buiten. Daar schoof hij onder de klimop langs de muur en verschanste zich achter de varens: een knapperd die dáár nog een foto van kan maken. Foto’s van egeltjes zijn er genoeg, maar niet van je ‘eigen’ egel natuurlijk. Dus nu heb ik ook een paar duistere foto’s van ons Prikkie.

Op weg naar een goed heenkomen ...

Ja, een naam moet hij dan óók hebben. Maar echt van ons is hij natuurlijk niet.

Overdag hoor ik buiten soms ineens een luid gesnurk en gesnuif in de tuin van de achterbuurman. Ook al weet ik dan niet zeker of buurman thuis is, ik begrijp onmiddellijk dat het Prikkie is, die hier in de buurt van meerdere walletjes eet, nou ja, zijn territorium heeft. In wijken met veel tuinen kan dat vijf tot tien hectare zijn. In open grasland loopt het op tot wel dertig hectare. Ach, die beentjes ...

Verder dacht ik altijd dat slakken zijn hoofdmenu waren, maar dat is gewoon mijn wens, die de vader van mijn gedachten is. Egels eten wat hen voor het snuitje komt: in het voorjaar vooral rupsen, kevers en regenwormen. Die wormen, maar ook andere ‘prooidieren’ kan hij onder de grond horen kruipen! En daar komt zijn uitstekende reukzin nog eens bij: tot drie centimeter onder de aarde ruikt hij insecten! Pas in de zomer verschijnen de slakken op zijn menu en hoewel hij tandjes heeft, verkiest hij kleine slakken die hij in één keer kan doorslikken. Ja hoor eens!

Maar toch is het leuk, zo’n egeltje: vermaak voor een Prikkie, bij ons in de tuin!

Juni 2015