In míjn tuin …
… hink ik vaak op twee gedachten. Grijp ik in of wacht ik af? Vaak wacht ik af en moet dan later ingrijpen, als het eigenlijk niet meer kan. Na meer dan dertig jaar tuinieren in mijn ouwe trouwe tuin zou ik nu toch zonder aarzelen moeten weten, wat er te doen is en wanneer!
Ergens in mijn hoofd heb ik een kamertje. Op het deurtje staat: geheugen. En daar moet déze informatie heen: volgend jaar éérst ingrijpen, dan afwachten. Nou, dat is toch niet zo moeilijk? En toch hapert er iets.
In het vroege voorjaar ben ik systematisch begonnen met het op orde brengen van de tuin. Duidelijk begrensde stukken ruimde ik op en voorzag ik vervolgens van koemestkorrels. Maar toen het begon te regenen, ging ik naar binnen, om de buien af te wachten. Toen het na weken droog werd, was de tuin al een eind op streek en waren de korrels opgelost. En met de beste wil van de wereld kan ik mij niet meer herinneren wáár ik die korrels gestrooid heb, laat staan waar nog niet.
In voorgaande jaren schoot ik snel in de laarzen van mijn man, als ik met de hogedrukspuit aan de slag ging. Nu hij gepensioneerd en wel óók zijn steentje bijdraagt, heeft hij die laarzen zelf nodig. Ik spring op de fiets en haal snel een paar nieuwe, want ik kan dat spuiten natuurlijk niet zomaar aan hem overlaten. Met mooie blauwe laarzen kom ik thuis. Maar als ik ze in de garage wil opbergen, blijkt daar al een paar groene te staan. In míjn maat. Dat is pijnlijk. Niet alleen ben ik dus vergeten dat ik al een paar hád, maar ook dat ik vind dat laarzen groen horen te zijn. Hoofdschuddend beziet mijn man het rijtje laarzen. Hij heeft het niet met mij getroffen. Maar ze terugbrengen wil ik ook niet - blauw is toch best wel leuk. En wat gênant zeg, om daar in de winkel zo’n verhaal te moeten afsteken. Dat gaat toch niemand wat aan, dat ik zo vergeetachtig ben! Ik heb dus nu laarzen voor mijn groene dagen én voor mijn blauwe!
Waar alle zaailingen van de Cleome (kattensnor) heen moeten, wist ik opeens ook niet meer. Noch de kleur die ze gaan krijgen. En dat terwijl ik het zaad speciaal besteld heb, bij meneer Plankeel van ‘Onze Eigen Tuin’. Maar als de vergeetmenietjes wit uitslaan van de meeldauw, kom ik gelukkig op het idee om ze allemaal uit te trekken en af te voeren … en zie: ruimte zát voor kattensnorren, in mijn ouwe trouwe tuin, die het maar weer zélf regelt!
Juni 2007
Geen opmerkingen:
Een reactie posten