PRONKJUWEEL

In míjn tuin …

... staat sinds 19 mei 1976 een berkenboom: aangeplant op de eerste halve verjaardag van onze oudste zoon! Eerder kon niet: toen hadden we nog geen tuin. Deze berk kwam uit het sortiment 'bosplantsoen' van kwekerij Veenstra in Garmerwolde. Voor ƒ 1,- mocht het boompje mee. Onze zoon kreeg een rode anjer van mevrouw Veenstra, zodra zij hoorde van zijn halve verjaardag!

Wij kochten alles voor onze lapjes klei in Garmerwolde, zo uit de grond. Veenstra ging ons voor, op zijn klompen, en wees: "Die is mooi en dat is leuk en die daar …" Wij hadden geen benul van planten en lieten ons graag leiden. Zodra we knikten, zette Veenstra zijn schop onder de aangewezen plant en was ie voor ons. De naam waren we op hetzelfde moment weer kwijt, maar mooi dat ik een aantal van deze planten nog steeds heb! Waaronder dus die berk. Hij is uitgegroeid tot een prachtige volwassen boom met een ruwe, gegroefde bast.

De tuin werd er evenwel door de jaren heen niet lichter op, maar vooral mijn man vond alles aan de berk mooi, ook zijn schaduw! Tijdens een buurvrouwenpraatje buiten kwam ik tot het inzicht dat er toch iets moest gebeuren. Ook de buurvrouwen vonden dat er gesnoeid moest worden. Die tak en die en die daarboven: daar zou ie van opknappen! Slechts één obstakel belemmerde de voortgang van de besluitvorming: mijn man. Kom níet aan zijn berk! Maar beide buurvrouwen boden mij slaapgelegenheid, mocht het tussen mijn man en mij tot een verwijdering komen. Tijd om de ladder te halen, en de zaag! Een buurvrouw hield de ladder vast en gaf aanwijzingen, ik hanteerde de zaag. Het aantal gesnoeide takken schat ik op eenderde van het bezit van de boom - het was in ieder geval véél.

Toen kwam mijn man thuis. Geen reactie. Dat maakte mij overmoedig, dus ik vroeg: "Zie je niks?" Dan kijkt hij altijd verschrikt naar mijn hoofd: of ik naar de kapper geweest ben. Maar toen ik zei: "De berk is gesnoeid," ontplofte hij. Ik heb het niet letterlijk onthouden allemaal - ik luisterde ook niet echt, want er was toch niets meer aan te doen. En spreken is zilver, maar zwijgen is goud! Na een uur besloot hij zijn protégé van dichterbij te bekijken en kwam toen met een verrassende mededeling: "'t Is inderdaad beter zo."

Sindsdien beklimt hij af en toe zelf de ladder om de berk op te kronen of uit te dunnen. En nog steeds heeft hij geen berk gezien, die zo mooi is als de onze: het pronkjuweel van onze tuin!

April 2005