... zoek ik naar een onderwerp voor de nieuwe column. Ik ben er in weken niet geweest, drukke bezigheden binnenshuis hebbende, aangevuld met slechtweerperiodes, en dan gaat veel inspiratie verloren. De herfsttijlozen zijn alweer verdwenen en zelfs de herfstcrocussen hebben nu hun beste tijd gehad. Dat gaan we volgend jaar anders doen, mompel ik in mezelf. Tijd inplannen voor mij en mijn tuin! Al piekerend over hoe dat dan moet, ga ik naar binnen, door de garage. En daar leunt mijn onderwerp tegen de muur: het tuinhekje dat we er in het voorjaar hebben neergezet, in afwachting van een nieuwe ‘ophangconstructie’. Ineens schiet het me weer te binnen, dat we daar iets aan zouden doen.
De paal, waar het hek steeds schever aan hing, was verrot en moest vervangen worden. Het is dus gelukt om het hek los te krijgen en weg te zetten, maar de restanten van de paal zijn in het gat achtergebleven, met een emmer eroverheen tegen struikelpartijen. Ja, nu weet ik het weer: we zouden daar een oplossing voor bedenken. En ja, natuurlijk kan mijn tuin ook zónder hek. Maar dit hek wil ik daar terughebben, want voor mij is het bijzonder, met zijn bloemige hartvormen.
Het is nu vijftig jaar geleden dat ik in mijn geboorteplaats bij onze overburen dit hekje openduwde om daar te spelen. Het hek was toen nog nieuw en had een zilverkleur. Maar de overburen verhuisden en daarna kwamen er nog een paar keer nieuwe overburen. Zelf verhuisde ik ook, naar een eigen stek in Groningen. Maar het hekje bleef op zijn plek. Tot zich nieuwe bewoners aandienden, die het niet wilden hebben en het aan mijn vader gaven, die er wel iets in zag, maar nog niet precies wist wát.
Ongeveer in dezelfde periode werd onze tuin hier uitgebreid en ging ik op zoek naar een eenvoudig ‘boerenhekje’, dat de romantische sfeer die ik voor ogen had nog eens zou onderstrepen. Toen ik dit met mijn moeder besprak, vertelde ze van het ‘overburenhekje’; ik mocht het hebben! We haalden het op uit de garage van mijn ouders, waar het zilverig tegen de muur leunde, verfden het zwart en hingen het tussen twee stevige palen: perfect - tot dit voorjaar dus.
Misschien is het wel fijn voor een hekje om eens een tijdje tegen een muur te leunen. Maar volgend voorjaar maak ik er tijd voor, want mijn tuin ... sluit af met een hekje!
November 2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten