NIEUWE ARTIKELEN

 

 Nieuwe artikelen verschijnen in februari 
2023. Dan  kijken we uit naar weer een
nieuw  voorjaar; voorjaarsbloeiers laten
zich voorzichtig zien, nog in knop, want
het kan nog steeds vriezen, hagelen en
 zelfs sneeuwen. Maar  lang zal dat niet 
meer duren; we kunnen al denken over
nieuwe  mogelijkheden in  de tuin. Is er
ruimte voor nog een fruitboom of -struik
of  willen we de  tuin helemaal opnieuw
inrichten? Alles is mogelijk - en 'niets' is
 ook  fijn: tevreden  zijn met je tuin en er 
in alle rust van genieten!

BEURTJAAR OF MASTJAAR?

In míjn tuin...                  

…dwarrelt het niet meer voor mijn ogen. De prachtige herfstkleuren in het gebladerte zijn langzaam overgegaan in dor bruin, waarna het dorre blad bij bosjes uit de bomen is gevallen. We hebben het op een hoop geveegd en verdeeld tussen de overwinteraars in de tuin en het compostvat. Opgeruimd staat netjes. In de praktijk (ik heb het even opgezocht) blijkt dit een ironische uitspraak te zijn in verband met lastig bezoek, maar dat hebben wij hier niet. Behalve dan dus die dorre bladeren. Veel struiken en bomen zijn kaal achtergebleven, overgeleverd aan de winter die wij nog steeds in verband brengen met sneeuw en ijs. Maar het zal erom spannen, of de sneeuwschuiver de komende maanden nog opgetrommeld moet worden.

Groninger Kronen!

Aan  de  kleinkinderen  kunnen  we  de  foto’s laten  zien uit  onze ijselijke jeugd, met  enorme sneeuwpoppen,  glijbanen  en  schaatspret.  Voorbij,  voorbij  o  en  voorgoed voorbij? (Uit het gedicht ‘Herinnering’ van J.C. Bloem, gebeiteld in zijn grafsteen.)

Onze aarde heeft in de loop van miljoenen jaren wel meer veranderingen in de klimaten meegemaakt, maar wij zijn (nog) niet zoveel gewend op dat gebied. En zo’n verandering in het klimaat voltrekt zich niet van de ene op de andere dag - dus nog als vanouds vegend en bezemend (en de ramen bezémend) heb ik mij maar weer van mijn beste kant laten zien. 

Er is trouwens nog best veel groen achtergebleven in de tuin en zo hier en daar liggen er nog wat appels die, beurs van het vallen, mijn keuken niet gehaald hebben. 

Groninger Kroon, nog in het rijpingsproces

De vogels zijn er blij mee, dat we eerlijk alles delen: zij de gebutste appels, wij de hele. Heel fijn ook om in deze feestmaand wat kant en klare appeltaarten in de diepvries te hebben. Want daar was nog ruimte genoeg, nu ik mijn moestuintje in de afgelopen zomer zo verwaarloosd heb. (Nog even noteren op mijn to-do-lijstje voor het nieuwe jaar.) 

Een beladen blauwe bessenstruik

De blauwe bessenstruik heeft goed gepresteerd, maar bij nader inzien, na de oogst, moest er toch het  nodige gesnoeid  worden. Dat  zal de opbrengst  volgend jaar niet ten goede komen, maar  de  struik  wèl  en dat is  ook belangrijk. Je  moet  oog  hebben  voor  je  planten.  Onze hazelaar, toch flink uit de kluiten gewassen (letterlijk!), kon ons de afgelopen zomer niet  meer leveren dan slechts een paar hazelnoten, die bij het kraken ook nog eens leeg bleken. Hopelijk betrof het een beurtjaar (met weinig noten) en beleven we volgend jaar een ‘mastjaar’ (met veel noten).

Let 2023 in!!

SNEEUWVLOKJES OF SNEEUWKLOKJES?

Heggenmussen

Benieuwd naar het verloop van deze winter zoek ik op internet naar een winterweervoorspelling en zoals altijd zijn de meningen verdeeld. In Amerika wordt voor Europa de misschien wel warmste winter ooit voorspeld. Dat heeft te maken met de temperatuur van het zeewater (warm) in ons (Europees) deel van de Atlantische Oceaan. Maar een ‘definitieve winterverwachting voor 2022’ is koud en droog met in de tweede helft mogelijk langdurig winterweer. De temperatuur lijkt op het gebruikelijke niveau te blijven, maar het kan soms ook kouder zijn. Tja, winter. En daar moeten we het dan maar mee doen; we laten ons verrassen.

Zo ook deze houtduif: met wat wintervoer in ons kleine boompje.

Ondertussen kan het geen kwaad om vorstgevoelige kuipplanten bij de achterdeur te stationeren, voor het geval dát. En is de sneeuwschuiver binnen handbereik? Wordt vorst aangekondigd, laat dan de houten regenton een eind leeglopen en keer gieters ondersteboven, want beter ten halve gekeerd dan ten hele bevroren. En dat is het dan wel zo’n beetje, wat werkzaamheden in de tuin betreft.

Naast de voorbereidingen voor de feestdagen in de laatste maand van het jaar is er tussendoor vast ook tijd om de gedachten eens over de tuin te laten gaan. Dat is óók een onderdeel van tuinieren. Gras hoeft niet meer gemaaid te worden, heggen en hagen houden een winterslaap, al het gebladerte dat daarvoor in aanmerking kwam is gevallen en opgeruimd/verzameld, watergeven en sproeien hoeft niet meer en nieuwe planten kun je nu beter op een verlanglijstje zetten dan in de tuin. Enthousiaste tuiniers zouden voor de winter eigenlijk een andere hobby moeten hebben; wat mijzelf betreft liefst iets ‘indoors’, hoewel een lange wandeling door een al dan niet winters landschap natuurlijk ook fijn buiten en leuk is.

... en dan bij thuiskomst nog even wat vogelvoer strooien.

Tuinprogramma’s op tv zijn opgeschort tot het voorjaar, maar wat te denken van tuinliteratuur? Er is een uitgebreid aanbod op dat gebied. Het leest niet als een roman of een gedichtenbundel, is zéker niet spannend, maar wel heel informatief en je hoeft deze literatuur ook niet in één keer uit te lezen. Mijn boekenkast puilt uit van de tuinboeken, waaronder die van Christopher Lloyd (Flower Garden) via Tuinieren voor de Geest (Sue Stuart-Smith) tot Duurzaam handboek voor de luie tuinier (Loethe Olthuis) en nog een ouwetje van Dr. P. Zonderwijk: De bonte berm (1979) over de rijke flora en fauna langs onze wegen. ‘De bermen langs onze wegen bloeien weer. Door een gewijzigd ‘groenbeleid’ veranderen de saaie groene grasbermen langs onze wegen steeds meer in kleurige, kruidenrijke natuurstroken.’ Dat inzicht is later weer verloren gegaan, maar tegenwoordig is er sprake van een ‘uitgekiend bermbeheer’, waarmee alle belanghebbenden zoals insecten, kleine dieren, vogels en vleermuizen, weer veilig hun leefgebieden kunnen bereiken. Het lijkt een verhaal van vallen en opstaan. En uiteindelijk voortschrijdend inzicht.

Jammer dat J.C. Bloem (1887-1966) dit niet heeft mogen meemaken. Zie zijn gedicht ‘De Dapperstraat’, waar hij overigens ‘domweg gelukkig’ was: ‘Natuur is voor tevredenen of legen. En dan: wat is natuur nog in dit land? Een stukje bos ter grootte van een krant, een heuvel met wat villaatjes ertegen.’ Kortom: je hoeft niet persé naar buiten om van natuur te genieten - maar het is toch aan te bevelen.

Merel trotseert de sneeuw -
zonder jas, muts of das -
dat doen wij niet na...

Je kunt zelfs nog nieuwe planten aanslepen die nu bloeien, zoals de kerstroos: Helleborus niger, of de sneeuwbal, Viburnum bodnantense, met trosjes roze bloempjes die ook nog geuren. Dat doen de gele bloemen van de winterjasmijn, Jasminum nudiflorum, ook, wel tot eind februari. Nog een geurende winterbloeier is het struikje Sarcococca hookeriana, met zwarte besjes. Je moet er wel een beetje geduld voor opbrengen: het heeft 10 jaar nodig om de uiteindelijke hoogte van 80 centimeter te bereiken. Dat geldt ook voor familielid Sarcococca ruscifolia, met rode besjes, zij het dat die uiteindelijk een hoogte van 1,5 meter bereikt. Sarcococca hookeriana humilis, met een bescheiden hoogte van 30 tot 50 centimeter, is getooid met zoete bloemetjes en in de winter donkerpaarse bessen aan rode takken. En om de verwarring compleet te maken is er ook nog Sarcococca confusa, 1 meter hoog, met rode, later zwarte, besjes.

Maar nu eerst: sneeuwklokjes planten!