... die niet erg groot is, denk ik wel eens spijtig dat ik uitgeknutseld ben. En het is nou juist zo leuk om eens wat te veranderen, vind ik. Mijn man is heel anders. Die wil een dak boven zijn hoofd om droog te kunnen schaken en dat hééft ie … wat zou je dan nog veranderen!! Dus als ik begin met: "Is het niet leuk om …" is zijn antwoord steevast: "Nee hoor, wat een gedoe. Daar beginnen we niet aan." En om mij stil te krijgen: "We zullen nog wel eens zien, maar nú níet." Dat vraagt dus om een speciale aanpak.
Vorig najaar heb ik mij uitgesloofd op het verven van de nieuwe voordeur plus meteen ook maar alle deuren in de gang. De zinken vazen die de nieuwe deur links en rechts moesten versieren waren toch wel wat laag. Hoe krijg je ze hoger? Nou gewoon, de stoep voor de deur ophogen, dan gaan de vazen vanzelf mee. Ineens was er weer iets te knutselen!Toen mijn man thuiskwam begon ik eerst over al mijn verfwerk. "Vind je ook niet dat ik het zo langzamerhand verdiend heb om eens op een bordes te staan?" "Ja hoor, wil je soms een bosje bloemen?" (Mannen!) "Nee, ik wil een bordes." "Hè?!" Dat ging hem toch te ver, "… maar we zullen nog wel eens zien." Jaja.
Bij het eerstvolgende bezoek aan de bouwmarkt liep ik meteen door naar de afdeling planken en zand. Zes zakken. Mijn man: "Moet dat nou?" "Wat zand is nooit weg!" "Maar dat gaan we nu niet overhoop halen, hoor." "Welnee zeg!"
Mijn vader zei altijd: wat je vandaag doet hoeft morgen niet meer. Dus zodra ik de volgende dag het rijk alleen had trok ik dikke werkhandschoenen aan en kantelde één voor één de loodzware grindtegels weg. Van de planken maakte ik een bak. Die kwam voor de deur te liggen. Opvullen met zand, tegels erop en als ze vanavond thuiskomen is het bordes klaar. Dacht ik. Maar zes zakken zand is níks. Daar sta je dan in de regen met je knutsel en geen weg terug. Gelukkig heb ik zelf ook een 'lijfspreuk': wat je vandaag niet doet kan morgen ook nog wel!
Ik belde mijn man: "Kun jij wat zand meebrengen, want …" "Wát?! In je eentje! Die zware tegels! Ik neem morgen wel vrij en dan doen we het samen." Want zo is hij ook wel weer. We haalden er nog zeventien zakken zand bij. Toen was het eindelijk genoeg. Het werd een royaal bordes met nog een extra trede. Ook mijn man was zeer tevreden met deze verandering.
Voor Sint Maarten had ik de treden uitgelicht met lantaarntjes, want het was nog wel een beetje wennen, al die opstapjes. De kinderen zongen uit volle borst over koeien en Mickey Mouse: aubades op het bordes, in mijn eigen tuin!
Oktober 2002
