In míjn tuin ...
... zou ik het liefst op de ontwikkelingen vooruit lopen. Maar zelfs het op de voet volgen krijg ik niet voor elkaar en zo blijft het altijd bij nalopen van achterstallig onderhoud. Één weekje weg en het loof groeit mij boven het hoofd en voor de voeten! Ik heb nu een nieuwe tactiek ontwikkeld, een soort korter door de bocht formule, want het moet anders. Minder van meer en meer van minder, min of meer.
Weg
met overgroeide paadjes: hoef ik na een bui niet meer door natte planten te
‘waden’. Waar planten verstrengeld zijn, kies ik voor de mooiste en pulk de
andere eruit. Geen jarenlang getrut meer met bijzondere, maar kwijnende planten.
Naar de compostbak ermee en met naburige succesvolle planten de gaten vullen. En
nooit meer blij knielen op een bed violen, zéker niet aan de voet van het koninginnekruid:
het is de ideale uitvalsbasis voor het slakkengepeupel, dat zich flink aan dit
kruid vergrepen heeft. Violen en slakken zijn geruimd en nieuw koninginnekruid
is aangeplant.
Volgend jaar eens geen eenjarigen voorzaaien, waar ik nu radeloos mee rondloop omdat er geen geschikte plek te vinden is. Het gereedschap mag ook wel eens vernieuwd worden, want nieuwe bezems vegen schoon. Letterlijk. De nieuwe accu buxusschaar is niet te zwaar en heeft een snoeimes van 30 cm. Toch 12 cm meer dan de oude: dat scheelt bijna de helft! Ook hoef ik met dit iets grotere bereik niet altijd meer de trap erbij te halen. Al helemaal niet voor het wat geforceerde coniferenbolletje op zijn twee stammetjes: dat is afgevoerd. Groen in de winter is mooi, maar als je er binnen toch niks van ziet, kan zo’n snoeiobject wel gemist worden.
De hortensia’s ‘Annabelle’ in de achtertuin hingen altijd geknakt en verloederd over een stuk touw. Nu heb ik eindelijk twee klimplantenrekjes aangeschaft en er een bestendig hekwerk van gemaakt, waar de ‘Annabelles’ bevallig tegenaan leunen. Onze klimop, vier wanden vol, is in de loop van een paar jaar fors gesnoeid. Die gaan we nu netjes bijhouden, want dat scheelt niet alleen in de ruimte, maar natuurlijk ook in de hoeveelheid dood blad, die opgeruimd moet worden. Lees: ertussenuit geplukt.
Het zijn geen halve maatregelen en ik verwacht veel van mijn nieuwe daadkrachtige aanpak. Maar zoals altijd kruipt het bloed waar het niet gaan kan. Op de buitentafel staat weer één klein potje met margrieten, min of meer te wachten op een plekje in mijn tuin.
Juli 2014
Geen opmerkingen:
Een reactie posten