In míjn tuin …
... wilde ik ook een moestuintje hebben en natuurlijk op de zonnigste plek, voor het beste resultaat.
Mijn eerste moestuinervaring had ik ergens in de vijftiger jaren, toen mijn Limburgse opa ons op de fiets meenam naar zijn volkstuin bij de spoorlijn: mijn zusje achterop en ik voor op de stang.
Op de aangetrapte paadjes tussen de groentebedden was voor twee kleine meisjes niet veel te beleven en ook het bed met felgekleurde gladiolen, waarvan opa reusachtige boeketten sneed voor oma, kon mij niet echt bekoren. De bonenstaken vond ik wél leuk, maar die stonden voor een hutje net iets te dicht bij elkaar. In een hoek stond ook een grote ton: daarin bewaarde opa de mest. Mest?? Daar had ik nog nooit van gehoord en opa's uitleg was dan ook een schok voor mij: al die groente groeide op … poep! Wat vond ik dát vies! Maar opa haalde zijn schouders op: kleine kinderen moeten nog veel leren! Toen wij dorst kregen trok hij twee grote wortels uit de grond en schraapte ze schoon met zijn mes: "Alsjeblieft!" Dat was de lekkerste wortel die ik ooit gegeten heb en hij róók zelfs niet naar poep!
Dus toen ik voor het eerst een eigen tuin had kwam daar vanzelfsprekend een moestuintje in. Ik legde rechte bedjes aan met aangetrapte paadjes ertussen, net als vroeger bij opa. Niks geen flauwekul met 'siermoestuin op kleur': dat kwam niet voor in mijn eerste tuinboek. Er stond wel alles in wat van belang was voor een goede oogst, zoals wisselbouw en mest en zo. Maar weer níet dat je ook ogen in je achterhoofd moet hebben!
Het was zo'n zonnige zaterdag, laat in het voorjaar, waarop iedereen naar buiten komt om in de tuin te rommelen. Mijn moestuintje lag er pril bij met net gekiemde sla, worteltjes en radijs. En zelfs komkommers, want dat kwam mij zo exotisch voor! Het groeien gaat ten dele ook vanzelf en zo kon ik onbekommerd een praatje maken met de achterbuurvrouw. Mijn man liep rond met de schoffel. Na een tijdje mengde hij zich opgewekt in het gesprek: "Zo! Al het onkruid is weg. Er stond nog heel wat, daar in de hoek!" Zou hij nou echt gedacht hebben dat onkruid in zulke rechte rijtjes groeit? Omwille van de buurvrouw hield ik mij in, maar het was wel het definitieve einde van de moestuin.
Wat later heeft mijn man er tegels gelegd, zodat ik er zou kunnen zitten - het was tenslotte de zonnigste plek in de tuin.
Mei 2004
Geen opmerkingen:
Een reactie posten