September: de vakanties zitten er weer op. Zelf had ik een week all inclusive geboekt in onze hoofdstad, net als precies vijftien jaar geleden. Mijn eenvoudig maar doeltreffend ingericht appartementje bevond zich op de eerste etage van een architecturaal fraai en ruim opgezet complex; tussen de bomen door had ik uitzicht op het topje van d’Olle Grieze en de beide hijskranen in des stads grootste bouwput. Het complex beschikt op het dak zelfs over een landingsplaats voor helikopters: voor de VIP’s, Very Injured Persons
Over
een rommelig terreintje heen boden mijn ramen zicht op een aardige straat met
jaren ‘30 woningen, waarvan er vrijwel geen twee hetzelfde waren. Het huis waar
ik recht op uitkeek begon met een winkeltje, daarboven een woonkamer en keukentje
en dáárboven een slaapkamer over de hele breedte van het pand met een dito
halfhoog raam, op heuphoogte.
‘Toen
Snuffie op een morgen wat uitkeek door het raam,’ schreef Dick Bruna, ‘zag hij
opeens een vrouwtje, een vrouwtje met een traan.’ Ik zag heel iets anders, toen
ik op een ochtend opkeek van mijn laptop. Voor het slaapkamerraam, tussen de deels
opengeschoven gordijnen, stond een geheel ontblote jonge man, die zijn nog witte
benen licht hinkelend in een frisse groene boxershort stak, zich omdraaide en
uit het zicht verdween! Eh, waar was ik ook alweer, op mijn laptop, in this
room with a view!
Er
komt best wel wat kijken, bij een opname in het UMCG, mijn bestemming begin
augustus, maar zo’n ‘moment’opname kun je er makkelijk bij hebben!
De
jonge man in kwestie was zich waarschijnlijk van niets bewust: door de ramen
van het ziekenhuis kun je makkelijker naar buiten kijken dan naar binnen.
Ondertussen
had ik een spreekverbod (uitsluitend in verband met mijn aandoening!) en naast
het ziek zijn veel tijd om te observeren en na te denken. Het ziekenhuis is
uiteindelijk een gigantisch bedrijf, dat loopt als een geoliede machine. Maar
als er érgens oog is voor ‘de mens’ is dat wel hier. Tienduizend medewerkers zijn
in dit ‘bedrijf’ in touw om patiënten te onderzoeken, te behandelen, te
verzorgen en te begeleiden. En natuurlijk alle mogelijke bijkomende
werkzaamheden te verrichten. Misschien niet allemaal met dezelfde passie, maar
toch. Dag en nacht is de best mogelijke zorg beschikbaar om het verblijf niet
alleen tot een succesvol einde te brengen, maar ook zo aangenaam mogelijk te
laten verlopen. Geen moeite is de verpleegsters en verplegers teveel om met je mee
te denken, oplossingen aan te dragen, kortom: er voor je te zijn, dag en nacht.
Buiten de muren van een ziekenhuis heb je er geen idee van wat zich hier
afspeelt. Mooie momenten, maar ook verdrietige, en ook daar moeten de
medewerkers mee om kunnen gaan.
Terwijl
ik dit alles overdacht kwam het woord ‘passie’ bij me op. Toen ik wat dagen
later weer mocht praten en een van de verpleegsters ernaar vroeg, reageerde ze
daar nogal nuchter op: zij zag het vooral als haar werk. Toch moet zo’n
verzorgend beroep een bijzondere aantrekkingskracht op je hebben - uiteindelijk
is het een kwestie van juist díe keuze maken. Er zijn de wisselende diensten,
de vervolgopleidingen, de simpele klusjes zoals het opmaken van bedden, goed
contact met collega’s en artsen en last but not least de humeuren van de steeds
wisselende patiënten.
Net
als de artsen zijn ook de verpleegkundigen gespecialiseerd in wat zich op hun
afdeling voordoet. Zij zijn in staat zelfstandig beslissingen te nemen omtrent
de verzorging van de patiënt. Dat vraagt dus ook om voortdurende bijscholing.
Dan móet je wel speciaal betrokken zijn bij het werk dat je doet en wat mij
betreft kun je dat ‘passie’ noemen.
Patiënten
komen en gaan; de een blijft langer, de ander mag al gauw weer naar huis. Maar de
bedden blijven nooit lang leeg. Geplande operaties, spoedopnames: afwisseling
genoeg. En elke patiënt brengt zijn of haar eigen karakter mee. Tevreden, bang,
boos, verdrietig, ongeduldig - iedereen is weer anders en de verpleging gaat
daar soepel en geduldig mee om. De medewerkers in een ziekenhuis hebben een
tweeledig beroep. Aan de ene kant ‘het vak’, dat zich voortdurend ontwikkelt en
waarin de wetenschap steeds verder komt. Dat maakt het werk interessant. Aan de
andere kant de patiënten én het resultaat. Dat maakt het werk dankbaar.
 |
| Het bezoek vermaakte zich prima met de afstandsbediening van het bed! |
Een
universitair medisch centrum heeft drie kerntaken: gezondheidszorg, onderwijs
en onderzoek. Deze taken worden uitgevoerd door mensen met een passie of in
ieder geval een ver gaande belangstelling voor zowel het functioneren als het
disfunctioneren van het menselijk lichaam. Oplossingen bedenken is niet alleen
een doel, maar ook een uitdaging. En zo komt de medische wetenschap stap voor
stap verder. Artsen in opleiding en aankomend specialisten ervaren hier de
praktijk en leveren hun bijdragen aan onderzoek.
Het
UMCG is in de eerste plaats een gespecialiseerd ziekenhuis voor de noordelijke
provincies, maar daarnaast voor sommige complexe behandelingen zelfs voor heel
Nederland.
Tijdens
de eerste dagen van mijn opname had ik gezelschap van een meneer uit een andere
provincie met een aldaar niet op te lossen aandoening, waar hij veel last van
had. Na een opname en behandeling van drie dagen verliet hij opgewekt het UMCG:
zijn probleem was effectief opgelost!
 |
Opkikkertjes voor het prikbord én het boeket dat mijn zus
uit Zuid Limburg persoonlijk kwam brengen!! |
‘Gezond
en actief ouder worden’ is een belangrijke doelstelling in dit ziekenhuis. Vast
staat dat er in de nabije toekomst verhoudingsgewijs steeds meer ouderen zullen
zijn die gemiddeld ook steeds ouder zullen worden. In het UMCG kijkt men
vooruit en zet voor deze doelgroep in op ziekte voorkomen, op tijd ontdekken en
uiteindelijk verergering voorkomen met inzet op functiebehoud.
Als
patiënt gaan deze doelstellingen en kerntaken wel een beetje aan je voorbij: de
patiënt is ziek en wil beter worden, hoe dan ook. En dat de behandelend arts
tijdens de ochtendronde langs de opgenomen patiënten vergezeld wordt door
artsen in opleiding is geen probleem: allemaal vriendelijke jonge mensen, die
zich willen inzetten voor onze gezondheid.
Vier
jaar geleden werd ik gevraagd om vanuit mijn eigen ervaringen een bijdrage te
leveren aan een patiëntencollege: de praktijk in de collegezaal. Natuurlijk
wilde ik dat: iets terug doen voor alle aan mij bestede zorg. Soms waren de
studenten (tweedejaars) wat terughoudend met het stellen van vragen. Het gaat uiteraard
om een heel persoonlijk verhaal en dat kan ook een beladen verhaal zijn. In
mijn geval is dat gelukkig niet zo en nuchterheid vind ik een goed
uitgangspunt. Bovendien ben ik altijd met de grootste zorg en aandacht
behandeld: mijn verhaal is positief. Steeds makkelijker werden er tijdens de
colleges ook persoonlijke vragen gesteld en dat heb ik ervaren als een goede
ontwikkeling: niet alleen belangstelling voor de ‘casus’, maar ook voor de
patiënt. Op alle vragen geef ik een eerlijk antwoord. En hoewel het elk jaar
weer nieuwe studenten zijn, is het toch aardig dat ik nu, bij een volgend patiëntencollege,
weer nieuwe ervaringen kan toevoegen aan mijn verhaal, met goede afloop.
 |
| Een welkom thuis uit Amsterdam! |
En
zoals aan alles kwam er ook aan mijn ziekenhuisverblijf een einde. Fijn, om
weer naar huis te gaan. Maar op de dag van mijn ontslag moest er toch nog het
een en ander gebeuren en al wachtend op de rand van het bed genoot ik nog even
van het uitzicht op de enorme bomen die ooit daar langs die rustige straat
geplant zijn. Geen idee welke soort het was, met hun lange afhangende takken,
die elk op zichzelf meebewogen in de wind. Misschien Grauwe Abeel? Op een stuk
kale tak landde de zwarte kraai die ik daar al vaker gezien had. Hij begon aan
een uitgebreide poetsbeurt; met zijn snavel streek hij langs alle veren. Daarna
schudde hij ze nog eens op. ‘Jij bent klaar,’ dacht ik, ‘jij kunt naar huis.’
Maar hij stak zijn kop in het opgepoetste verenpak en zal toen in slaap
gevallen zijn, want een uur later zat hij er nog: hij wás al thuis. En nog een
uur later was ook ik weer thuis, met veel goede herinneringen aan al die mensen
met hun passie en toewijding, die dag en nacht in het UMCG klaar staan om hun
patiënten zo goed mogelijk te behandelen en te verzorgen. Wat fijn dat ik weer
mocht praten: “Dankjewel!”
 |
| En een fijn welkom thuis! |
Maar vandaag reageerde mevrouw Marjan Oosterkamp van de firma Ecostyle op mijn mailtje waarin ik advies vroeg voor een milieuvriendelijke bestrijding van deze schimmel. Sulphon is uit het assortiment gehaald in verband met wet- en regelgeving en registraties en hielp bovendien alleen tegen meeldauw. Haar advies is: zorgen voor een goede bemesting en zure grond voorzien van kalk. Dat hoeft hier niet, op de klei. Wie graag wil spuiten zou Vital kunnen gebruiken: een preventief middel om de bladeren van een verhard laagje te voorzien. Maar als de bladeren al zijn aangetast, is weghalen en afvoeren een prima oplossing.
Het is lente: tijd voor iets nieuws, ook op dit blog. Tuinieren.nl heeft mijn blog uitgeroepen tot blog van de maand april en dat vind ik heel bijzonder!
