ACH, O EN WEE -2-

In míjn tuin ...

… is deze zomer ondanks de droogte alles redelijk bij het oude gebleven. Ik verbeeld mij zelfs dat sommige planten nog niet eerder zó floreerden! Misschien ook wel omdat slakken zonder nattigheid niet zo makkelijk rond glijden. Het struikje vol ‘Grootmoeders oorbellen’ (nee, niet de mijne), officieel Leycesteria formosa geheten, bloeide dit jaar zelfs in twee etages. Dat kunnen er volgend jaar zomaar drie worden, of zelfs nog meer, want ik heb nu gelezen dat deze plant wel een hoogte van twee meter kan halen. Dat had ik nog niet achter dit bescheiden struikje gezocht, want het staat al heel wat jaren in mijn tuin. En die oorbellen maar zachtjes bungelen in de wind. 

Leycesteria formosa, Grandma's earrings, oma's oorbellen

Prachtig! Gelukkig maar dat oma’s oorbellen goed bestand zijn tegen droogte, want ik ben niet zo vlot met het uitrollen van de tuinslang (schoon drinkwater!) en ik zou ook niet weten waar de bijbehorende sproeier gebleven is (te lui om die slang zelf vast te houden). En daar komen dan ook nog eens de alarmerende berichten in het Journaal overheen, over de opwarming van de aarde, het smelten van de ijskappen op de noordpool en plotselinge gaten in Canada. Net nu we voor onze 7 jaar geworden kleindochter een mooie wereldbol gekocht hebben: die klopt dus niet meer.

Eerst de Zeehondencrèche, dan Domies Toen!

Gelukkig valt het blad Golden Raand van het Groninger Landschap op de mat met op de omslag de geruststellende tekst ‘Tuinieren in Groningen’: sommige dingen blijven gelukkig bij het oude. Het is een mooie uitgave, Golden Raand, waarin je altijd wel iets bekends tegenkomt: de tuin van de verdwenen borg Ewsum in Middelstum, Domies Toen in Pieterburen, waar we onlangs met onze kleinzonen (8 en 3 jaar) belandden na een bezoek aan de zeehondenopvang. Ik had me onnodig afgevraagd of zo’n tuin wel bij ze in de smaak zou vallen. Ze waren overduidelijk de jongste bezoekers - maar ze hebben zich uitstekend vermaakt! Oma moest soms wel een beetje hollen, achter ze aan, maar dat kwam op het terras weer helemaal goed.

'tied vlugt as 'n schaar veurbie'
En dat klopt: deze tekst op de zonnewijzer in Domies Toen!

Ja-a, oma is in augustus 65 geworden en niet alleen fysiek, maar toch ook wel geestelijk een beetje achteruitgegaan, want in mijn vorige column noemde ik dat ‘de AOW-gerechtigde leeftijd’. Al mijn hele leven was 65 jaar immers verbonden met AOW, maar dat blijkt achterhaald te zijn: pas over een jaar ben ik toe aan Ach, O en Wee.

Nog een heel jaar in de glijdende schaal vóór het pensioen achter de glijdende slakken aan in mien toen!

September 2017