OP DE KOFFIE

In míjn tuin ... 

50 tinten bruin en groen

... is het een vrolijke boel! Met dank aan het rustige weer in november staan alle planten nog fier overeind. Zelfs zonder steun! Er bloeit nog wat na, maar het kleurenschema is kalm, in wel vijftig tinten bruin en groen. Daartussendoor dartelen de kool- en pimpelmezen, mussen, groenlingen, vinken, roodborst (één), winterkoninkjes, merels, spreeuwen, vlaamse gaai (ook single), kraaien en soms een specht, verdwaald uit het bos. Speciaal voer is overal verkrijgbaar, dus wij komen de winter wel door, met onze vogelgastjes.

Echter, maar: zoveel vrolijk getierelier trekt ook ongenode gasten aan. Om de vogels te beschermen tegen uit de buxus opspringende katten, met bijna altijd prijs, heb ik grote stukken gaas over de buxusbollen rond het ‘voederzuiltje’ gelegd. Werkt prima. En toch sprint er iedere keer als ik er in de buurt kom een zwarte kat weg uit die struiken. Ik begrijp hem wel, met een kant en klaar gevuld etensbakje thuis. Dan heb je als kat, net als gepensioneerden, een hobby nodig. Maar het bevalt me niks.

Gazen bollen

Mijn moeder weet wel raad: zij strooit koffiedik door de hele tuin: dat loopt niet lekker op poezelige pootjes. Maar mijn moeder heeft een klein tuintje en ook nog kaartclubjes: dan is er wel genoeg koffie aan te slepen. Voor mij is daar geen beginnen aan, om de hele tuin van koffiedik te voorzien. Maar soms komen dingen onverwacht, maar heel doeltreffend, bij elkaar.

Na jaren tobben met senseoapparaten vond ik het begin deze maand tijd voor iets anders, iets nieuws. Ik droomde van versgemalen koffiebonen en stoompijpjes en écht lekkere koffie. Het kostte niet eens veel moeite om mijn man mee te krijgen naar de winkel: “Alleen om te kijken, hoor!” Hij liep meteen in de armen van een demonstratiemevrouw met cups vol koffie en een cupmachine, maar dat wilde ik beslist niet: zakken vol aluminium koffiecups. Denk om het milieu!

O, die geur! En straks fijn met koekjes koffiedik naar buiten,
waar de vogeltjes nog fluiten.

En nu hebben wij een espressomachine (alleen dat woord al, machine: ambachtelijk!) op het aanrecht staan. De koffiebonen (alleen de geur al: heerlijk!) maken bij het malen wel veel geraas, maar dat viel in de eerste dagen van deze decembermaand niet zo op. We genoten van supervers gezette koffie en wat ik ook zo leuk vond: na afloop van het hele proces bleven ‘koffiekoekjes’ over. Die waren dus niet voor bij het volgende kopje, maar om weg te gooien. Ik leg ze róndom de buxus en de kat mag op de koffie komen, in mijn vrolijke vogeltuin!

December 2014