MEDEWERKERS

In míjn tuin ...

... vallen voorzichtig de eerste blaadjes uit de bomen: het begin van het einde van een prachtige zomer. En eigenlijk vind ik het niet eens erg. Het is ook de aankondiging van een periode van rust: voor de tuin én de tuinier. Want hoe uitbundig alles ook groeit en bloeit, er moet toch voortdurend ook worden opgeruimd. Nog steeds loont het om de uitgebloeide bloemen weg te knippen en als je de herfstblaadjes die nu naar beneden dwarrelen, bij elkaar veegt en afvoert, blijft het nog even ‘zomer’ in de tuin.

Wie er wat tijd (en begrip!) voor wil uittrekken, hoeft het trouwens niet allemaal zelf te doen. Want de natuur voorziet ook in haar eigen opruimers.

De slak. Wat zal ik er eens van zeggen?! Of je ze nu vangt of niet - dat maakt allemaal niets uit. Het blijft dweilen met de kraan open, met deze gladde jongens. Als ze nou behalve de blaadjes ook de steeltjes eens opaten van de boontjes, de aardbeien, de peterselie en de worteltjes, dan zou ik het, met mijn beperkte geheugen, niet eens hoeven te merken. Maar het zijn nu eenmaal slordige types, met ook nog die slijmsporen. Enfin, ze doen hun best.

De vogels. Mijn Japanse wijnbes alsook onze blauwe bessen hebben een belangrijke bijdrage geleverd aan de totstandkoming van een nieuwe generatie merels. Ik hoop ze volgend jaar allemaal in mijn tuin te mogen begroeten: als volwassen slakkeneters.

Zadelzwam, Polyporus
 squamosus

De paddenstoelen. Paddenstoelen hebben in vergelijking met slakken en vogels aanzienlijk meer tijd nodig voor hun opruimingswerkzaamheden, maar zij nemen dan ook de ‘harde kern’ voor hun rekening: van stronk tot hele boom. Begin 1997 werd in onze tuin een es gekapt; de stronk bleef achter. Jarenlang gebeurde er niets, maar uiteindelijk wist een zadelzwam in 2006 zijn weg naar deze houtige hap te vinden. In de jaren daarna bleef deze prachtige zwam stamgast op de essenstronk. Die had uiteindelijk weinig verweer en nu, acht jaar later, is er nog slechts een kwart van over.

Kleine zwammetjes hebben de aanval geopend op
het achtergebleven stronkje van de berk

In 2011 sneuvelden bijna alle bomen in de achtertuin: slachtoffers van de wilgenhoutrups. Het uitgraven van stronken en wortels was in de dichte beplanting geen optie en ook dit karwei laten we dus over aan de natuur. Deze maand zag ik voor het eerst een verzameling kleine witte zwammetjes op de stronk van de berk. Hun naam heb ik nog niet verstaan, maar ze zijn van harte welkom, deze nieuwe medewerkers in mijn stronkentuin!

September 2014