PLANTPRAAT

In míjn tuin …

 

... práát ik ook wel eens tegen de planten, ja. Maar dat zijn geen lange gesprekken, hoor. Meer in de trant van: "Mooi!!" of "Goed zo!" of "Jij gaat eruit." En altijd op gedempte toon, want ik wil niet voor gek versleten worden. We weten allemaal hoe er over Irene en haar bomen gedacht wordt.

Mijn botergele trollius alabaster bloeide nooit met meer dan twee bloemen. Dat vond ik echt te weinig, dus in het voorjaar ging ik op de knieën en zei: "Zullen we jou maar eens verhuizen?" Ik wist alleen nog niet waarheen. Maar het hoeft al niet meer: ze heeft nu zeven bloemen! Toen mijn witte agapanthus voor het tweede jaar op rij niet met bloemknoppen kwam, heb ik hem gewaarschuwd: "Als je dit jaar weer niet bloeit, dan scheur ik je!" Twee weken later verschenen de eerste bloemknoppen.

Je zou denken dat het helpt. Het is zelfs wetenschappelijk bewezen dat onze uitgeademde lucht een stofje bevat wat een gunstig effect heeft op planten. Als mijn geheugen niet zo lek was, zou ik nog weten wélk stofje, maar helaas. Het is dus niet eens nodig om volzinnen te bedenken: een paar keer krachtig uitademen "hhhhhuhh!" "hhhhhuhh!" volstaat. (Zou ik wel héél stil doen!)

Omgekeerd komt het verschijnsel ook voor.

In 1989 plantten wij een appelboom, de Groninger Kroon. Wat een sensatie: appels uit eigen tuin! De sprietige takken moesten uitgebogen worden, om licht in de kroon te krijgen. Dus hingen wij daar stenen aan. Na een paar jaar konden ze weg: de boom had een prachtig wijd model gekregen. In 1992 oogstten wij voor het eerst veertien appels, zachtzuur en lekker sappig.

Groninger Kroon

De jaren daarop wisselde het succes: véél, weinig, niets of veel, maar aangetast - alle mogelijkheden kwamen voorbij. Terwijl ik toch echt mijn best deed met snoeien en mesten en uitdunnen. Vorig jaar moesten we het weer eens zonder appels stellen en ik overwoog serieus om de boom te rooien. Bij een bezoek aan de Kruidhof in Buitenpost vond ik op de leestafel een boek over oude appelrassen, met ook een beschrijving van de Groninger Kroon: "...is gevoelig voor beurtjaren." Ach gut, hij kon er dus niets aan doen, dat om het jaar de appels wegbleven. Dit jaar waren de appels trouwens weer 'aan de beurt': de boom bloesemde aan alle kanten. Moest ik hem nou weghalen of niet?

Door het prachtige voorjaarsweer was ik veel buiten en ontdekte zo de heerlijke geur van appelbloesem: mijn Groninger Kroon stond krachtig uit te ademen en dat had een gunstig effect … op mij! We blijven gewoon, óm het jaar, appels eten uit eigen tuin!

Juni 2004