APPELTAART

Klaar voor de taart: de Groninger Kroontjes!

In míjn tuin …

... kleurden de Groninger Kroontjes prachtig rood deze herfst. Iedere dag ging ik er even langs met mijn schepnetje om rijpe appels te plukken. Want er gaat niets boven een appeltaart uit eigen tuin! Ze waren klein, dit jaar, en dan heb je niet zomaar een kilo bij elkaar.

Uiteindelijk was mijn tot leiboom gesnoeide appelboom goed voor vijftig appeltjes! Aan de slag! Hoe moet dat ook alweer?! Eerst de overige ingrediënten in huis halen, zoals appeltaartmix, boter, amandelspijs en rozijnen. Voor het slapengaan zette ik de rozijnen onder water, om te wellen.

Voor het deeg heb je een mixer nodig, maar die bleek de volgende dag onvindbaar. Na een half uur zoeken en foeteren besloot ik dan maar de keukenmachine te gebruiken, ook al ben ik daar niet erg bedreven in. Mijn man was intussen geruisloos verdwenen om er elders in huis  het beste van te hopen. Gelukkig had ik de gebruiksaanwijzing van het apparaat nog en het uiteindelijke resultaat kon ermee door. Maar het deeg was wel te plakkerig om uit te rollen. Ik moest het handmatig en nogal dun in de vorm uitdrukken. De volgende keer neem ik twéé pakken mix: genoeg voor een degelijke dikke taart!

929 gram: dat moet genoeg zijn!

Nu eerst een laagje fijnverkruimelde amandelspijs over de bodem - zodat ieder daarvan zijn eerlijk deel krijgt. En dan een kilo appels schillen. Ze hebben veel klokhuis, voor zulke kleine appeltjes, maar dat moet er toch echt uit. Ik ben daar heel pietepeuterig in, want die scherpe schilletjes wil ik niet in mijn taart hebben. Andere mensen eten dat gewoon op, maar ik gruw ervan. Net zoiets als graten in de vis. Brr. Ik kan trouwens geen appel schillen zonder terug te denken aan een medewerkster op het instituut in Leiden, waar ik als negentienjarige werkte. Zij at haar appels met klokhuis en al en verzekerde mij, met een veelbetekenende blik, dat die klokhuisschilletjes “... héél goed zijn voor de hersenen!” Nu weten we dus hoe het komt, dat ik mijn leven lang zo dom die appels sta te ontleden!

Een uurtje later schuif ik een taart in de oven die stijf staat van appels en rozijnen en die nog een uur later met de bekende huisverkoopgeur mijn man naar de keuken lokt; de kust is weer veilig!

En ineens (door het gepruts met de schilletjes?) gaat in mijn hersenen een luikje open: die mixer was stuk en is afgevoerd!

Er gaat niets boven appeltaart uit eigen tuin!

Tóch gelukt!

Zó'n mooi stukje taart ...
op het bordje van opa Swaneveld

November 2013